حریر عشق را با گل واژه ی محبت چادری از معرفت بر سرش قرار بده ...

بگذار دستان کوجکش لطافت دست های مهربان ترا با عمق وجود درک کند ..

سجاده ی کوچک باورش را بر کنار سجاده ی عشق و خلوتگاه نیاز خود بگشای ..

گوش هایش را  با زمزمه های ماندگار عشق آشنا کن  ..

بگذار لطافت باران نیاز را در چشمان خود به تماشای راز بنشیند و

عطر خوش آرامش با او بودن را از گلهای سجاده ی تو استشمام کند ..

بگذار قامت تو به هنگام نماز تعظیم  سرو را تصویرگر چشمانش  باشد ...

بگذار در رکوع عشق نغمه ی عاشقی بشنود و در سجده ی جان

تنها سجده بر ذات کبریایی او را حک بر آیینه ی چشمان خود نماید ..

با عشق برایش معنا کن پاکی را ... از زلالی برفهای قله بگو و سپیدی نگاهشان ..

صداقت  را توشه ی نیازش کن برای پیمودن جاده ی زندگی ...

عطر امید را در قاب ِتوکل برایش مهیا نما .. تا در لحظات سخت و تنگناهای زندگی

 مدهوش از بوی خوشش سختی ها را گذری از عبور راحت داشته باشد ...

 بگذار وجودش ، تار و پود شکل گیریش چونان گیسوانش که با مهر می بافی

با محبت بافته شود... آنقدر که عجین وجودش شده و

رایحه ی خوش محبت نگاهش را پر کرده

وجودش را سرشار از عشق به  دیگران نماید ...

 دوست داشتن را برایش هجایی از تعقل کن  ..

که فراتر از عشق است و ماندگار تر از هر بودنی ..

 برایش تلخی فاصله ها را با درد سینه  و اشک جان توصیف کن

 که عمر می کاهد و جان می برد ..

بگذار بر وجودش حک شود که دوری از نگاه مهربان رب

گم شدن مسیر زندگی است و ظلمات تنهایی قلب .. 

 برایش رذالت و پستی ها  را با آسانی لفظ به سختی معنا کن

که وجود را کویر بایر می کند و کام را تشنه ی سیری ناپذیر ..

دره ی خوفناکی که انسانیت را می بلعد و وجود را خاکستر گناه می پاشد

قلب سفید را سیاه کرده و خلیفه الله را به  قعر وادی نیستی می کشاند ..

برایش از عشق و محبت و معرفت چتری بساز که

 سایه بان روزهای زندگی و شبهای بودنش باشد ..

 دلش را پاک و زلال  پرورش بده  که  بی چتر گناه

 وجودش  سرخوش از باران رحمت الهی باشد و گرم به نگاه مهربانش..

 بگذار شیرینی بندگی و لطافت عبودیت را در کنار تو

 حرف به حرف  بیاموزد و خط  به خط معنا کند ..

بیش از سنش می فهمد .. کودکیش را پشت دروازه ه ای سخت فقر جا گذاشته است ..

لبهایش هیچ گاه طعم لبخند را نچشیده و دستانش با ترسیم لبخند بر نقاب دلش بیگانه است ..

آوای آشنای گوش هایش نه لا لای مادر و آهنگ شاد فیلم های کودک است

که آشنای گوش های او بوق ممتد قطار و گاه  بوق گوشخراش اتوبوس ها و

گاه ناله ی خسته ی تاکسی های مسافر کش است و

نوازشگر چشمانش ! گاه دود کوره پزخانه ها است و گاه دود ماشین ها در سر چهار راه ها

.. او کودک کار است .. لطافت دستان را یاد ندارد ..

بر دستان ده ساله اش مهر پینه ی پنجاه ساله زده اند

  کودکیش را به یغما برده است ...

گاه کوره های آجر پزخانه که از هوای بودن و حس نفس کشیدن

دود غلیظ را به ریه هایش هدیه می دهد و سوزش چشمانی که حتی وقت برای پاک کردن

اشک بی امان بر گونه هایش را ندارد و

 گاه در پشت چراغ قرمز ها در لابه لای دود ماشین ها ...

 طفلک  ! چه التماسی می کند برای فروختن یک شاخه ی گل ..

 شاخه گلی که خود هرگز بوی خوشش را استشمام نکرد و لطافت گلبرگهایش را حس ننمود!1

 آری !  لباس هایش مندرس است .. صورتش سیاه و کبود است

و من رهگذر خیابان آرزوهای او.. چه حقیرانه نگاهش می کنم و

 شیشه ی ماشین خود را بالا آورده که نکند فقر دست هایش دامن من را بگیرد و

در برابر چشمان ملتمسانه اش برای خرید یک دعا یا آدامس یا شاخه ی گل

 با نگاه سراپا تحقیر خود تشر مرگ بر او می زنم ..

غافل از اینکه فقر زمانه لباس های رنگارنگ و شاد کودکیش را ربوده و

بر قامت شکسته اش و صله ی خود بافته زده است ..

نمی دانم ! ؟ که سیاهی صورتش از سیلی سخت زمانه و

 تازیانه ی هر لحظه ای آن بر وجودش است ..  کمی آب که سهل است ! دریا هم قادر

نیست سیاهی زجر روزگار را از گونه های تکیده اش بگیرد ..

نمی دانم ! ؟ که چشمهایش ملتمس گرفتن چند ریال از دست بسته ی من نیست ...

 که اگر به التماس نگاهم می کند تا شاخه گل دستش را بخرم ..

نمی خواهد که شاخه ی گل در دستان او چو خودش پژمرده ی روزگار شود

که شاید در دستان من و تو در گلدانی گذاشته شود و لطافت بودن را ببخشد ..

آرزوهایش در پشت چراغ قرمز ها شکل می گیرد

و در لا به لای دود ماشین ها و نگاه های حقارت آمیز رهگذران محو می شود

و او می داند که تمام آرزوها برای او حکم چراغ  قرمز دارد..!!

 و محدوده ی ورود ممنوع است ..

مید اند که اگر جوانه ی بر دلش بدمد در لابه لای دود ماشین ها به سرعت  محو می شود ..

او میداند در خیال نیز باید به دنبال کار باشد و فروختن آدامس ..!!

تا شب را سر گرسنه به بالین سخت سنگ ننهد....

یا از فشار گرسنگی برای یافتن لقمه نانی سلطل های زباله را جستجوی مرگ نکند ...